«دخمه نشینی»

.

《دخمه نشینی، بهترین شیوه برخورد با پیکر درگذشته》

دخمه نشینی شامل در معرض پرتوهای خورشید قرار دادن (خورشید-نَگیرَشنی) پیکر درگذشته در مکانی سرباز، مدور که از نگاه آیینی با مناسکی مشخص آماده شده است و به دخمه نامور است، می باشد که بهترین روش برخورد با پیکر درگذشته می باشد چراکه بازگشت ِ سریع به طبیعت اجزای فیزیکی، آزاد شدنِ اجزای نیمه-مینوی و رها شدن اجزای مینوی تشکیل دهنده انسان را تضمین می کند.

دخمه نشینی بر چهار اصل استوار می باشد که عبارتند از : 

۱-دور کردن پیکر درگذشته از محل سکونت انسانی، ۲-در فضایی مرتفع قرار دادن پیکر درگذشته، ۳- در معرض پرتوهای خورشید قراردادن پیکر درگذشته و ۴-طعمه ی پرندگان شدن پیکر درگذشته می باشد.

چهارمین اصل از اصول چهارگانه نامبرده شده در بالا، به شکل قابل توجهی در طول دهه گذشته تضعیف شده است ولی سه اصل دیگر که دخمه نشینی بر آنها استوار است همچنان پابرجا هستند بنابراین دخمه نشینی همچنان تا حد زیادی موثر می باشد.

دخمه نشینی تنها روشی برای برخورد با پیکر درگذشته نمی باشد بلکه بخشی جدانشدنی از دین زرتشتی است. آزاد شدن سریع روان درگذشته از پیوندهای زمینی تا حد زیادی به آن بستگی دارد.

دخمه نشینی روشی مقتصدانه و همزمان احترام گذار به زیست بوم (محیط زیست) می باشد چرا که هیچ منبعی از اکوسیستم را به هدر نمی دهد و از زیست بوم  محافظت می کند.

از میان همه روش های موجود، دخمه نشینی بهترین روش برخورد با پیکر در گذشته می باشد چه از نگاه  زندگان، چه برای خود درگذشته و چه برای  زیست بوم.