.
《روزه در دین بهی》
.
روزهای نَبُر(پرهیز از خوردن گوشت)
در دین زرتشت روزه گرفتن به ریختی (:شکلی) که
در برخی ادیان مشاهده می شود، نیست.
فرهنگ ایران باستان شایسته میداند که مَرتو (:انسان) از تن
و روان خود به خوبی پرستاری کند و چون تن جایگاه
روان است، بنابراین نباید آزرده، افسرده و ناتوان باشد
به همین انگیزه نخوردن خوراک در گذر یک روز که سبب
می شود تن از گرسنگی و تشنگی آزرده بماند، پسندیده
نیست و جایگاهی ندارد.زرتشتیان در گذر هر ماه، چهار روز ویژه دارند که از خوردن خوراکی های گوشت دار پرهیز می کنند.
زرتشتیان، پرهیز از خوردن غذا در طول روز را عملی ناپسند
می شمارند، اما در هر ماه و تنها در چهار روز به نامهای
بهمن(وهومن)، ماه، گئوش و رام، از ذبح حیوانات و مصرف گوشت خودداری می کنند.
برای اطلاع بیشتر
.
《ایزدان در دین بهی》
واژه ایزد از واژه اوستایی "یَزتَه" گرفته شده
و به چمار(معنای) سزاوار ستایش است و
فروزه(صفت) همه پدیده های نیک است.
در جهان مینویی(معنوی)، اهورامزدا در بالاترین
مقام و مرتبه جای دارد و بزرگترینِ ایزدان خوانده می شود چنانچه در اوستای سدویک نام خدا نخستین نام
او یَزَت یا ایزد به معنی سزاوار ستایش آمده است
انسان ها با فراگیری و توجه به فروزه های سزاوار
ستایش و میل به تحقق آنها در وجود خود، راهی
به سوی رسایی و جاودانگی پیدا خواهند کرد
ایزدان، نیروهایی مینویی هستند که برخی از آنها
موکل بر امور مادی همچون آتش، آب، زمین، آسمان
باد، خورشید و... بوده و نگهبانی از آنها را خویشکاری(وظیفه) دارند و یادآور بزرگی و مهرورزیدن به این پدیده های
نیک اهورایی هستند.
گروهی دیگر از ایزدان موکل بر امور مینویی همچون راستی، بخشش، نیایش، شادی، دانش و.. بوده و به ما یاری می رسانند تا این نیروهای مینویی را هر چه بیشتر در خود و جهان پیرامون خوش تقویت کنیم.
زرتشتیان با ستودن و احترام گزاردن بهره بردن نیکو از این جلوه های نیک اهورامزدا، در واقع ستایش و نیایش خود اهورامزدا را به جای می آورند.
پس از جدا کردن نام اورمزد، 3 دی
(دی به آذر، دی به مهر و دی بدین) و اَمِشاسپِندان
از نام های 30 روز ماه به ترتیب می توان نام ایزدان
برجسته و ارجمند زرتشتی را یافت.
در اوستا بِرَساد، نام هر اَمِشاسپند با ایزدان همکار
وی آمده است و هر فرد بهدین میتواند با یادآوری این نام ها، پی به ارزش و خویشکاری این پدیده های نیک برده، زندگی روزانه خود را با ویژگی های نیک این فروزه های اهورایی، هماهنگ سازد و بدین گونه راه خوشبختی را بیابد.
.
《اشوزرتشت》
آموزگار راستی:
اشوزرتشت پیام آور ایرانی، گاهداد (:تاریخ) بسیار درخشانی دارد که هویت ملی نیرومندی به آن داده است. یکی از ستارگان درخشانی که مسیر حرکت وپیشرفت رابرای مرتوگان (:مردم) این کشور روشن ساخته است.
برخی از ایران‌شناسان بزرگ، «زرتشت» را به چم (:معنی) «ستاره زرین» دانسته‌اند. «موبد آذرگشسب»، «زرتشت» را به چم کسی که چهره‌اش از نور اهورایی می‌درخشد، آورده است.
پیام اشوزرتشت راستی، درستی، مهربانی، کار، تلاش، آزادی گزینش است. اشوزرتشت سرنوشت انسان را از نگاه وپندار نادرست کاهنان به درآورد و گزینش راه زندگی را برپایه خردمندی ودانایی استوار ساخت.
یکی از ویژگی‌های بی‌همتای اشوزرتشت، جهانی اندیشیدن اوست. خدای او که اهورامزدا نام دارد، به چم "دانایی وآگاهی بیکران هستی مند" است. خدایی یگانه و دانش پایه که همه تیره ها (:اقوام) و نژادها، آن را پذیرا می باشند. به جز نابخردانی که از دانش وآگاهی پرهیز می کنند وبه پندارهای نادرست وابسته اند.
پرسش اینجاست که اشوزرتشت کیست؟ او در سرودهایش "گات ها" می‌فرماید: «ای مزدا آنگاه که تو را با دیده دل نگریستم،
با درپرتو اندیشه خود دریافتم،
که تویی سرآغاز و تویی سرانجام …
و آن گاه تو را به خوبی شناختم
ای اهورامزدا (: دانایی وآگاهی بیکران)،
که وهومن (:اندیشه نیک) به سویم آمد،
از من پرسید، تو کیستی؟ به او پاسخ دادم
منم زرتشت و تا آنجا که در توان دارم،
دشمن دروغ و پاسدار راستی خواهم بود.»
از دیدگاه اشوزرتشت، اهورامزدا در سرشت هستی آمیخته شده وبا همه چیز هستی همگون وهمراه است، با این نگرش، مرتو (:انسان) نیز که در این هستی گام نهاده ذره ای از فروزه اهورایی است که چنانچه با اراده خویش در راه پیشرفت اشا (: هنجار راستی درهستی) گام بردارد، دوست ویار اهورامزدا خواهد بود.
بینش زرتشت هر مرد و زنی را آزاد و دارای اختیار میداند که بین نیروی نیک وسازنده (سپنتامینو) و نیروی ویرانگر واهریمنی (انگره مینو) یکی را برگزیند. آموزگار ایرانی سفارش می‌کند که دانا، سپنتامینو را برگزیند تا به پاداش او آرامش وشادی روان باشد. شایسته نیست تا مرتوی دانا به انگره مینو روی آورد تا رنج روانی داشته باشد.