«ایزدان »

.

《ایزدان در دین بهی》

واژه ایزد از واژه اوستایی "یَزتَه"  گرفته شده 

و به چمار(معنای) سزاوار ستایش است و

 فروزه(صفت) همه پدیده های نیک است.

 در جهان مینویی(معنوی)، اهورامزدا در بالاترین 

مقام و مرتبه جای دارد و بزرگترینِ ایزدان خوانده می شود چنانچه در اوستای سدویک نام خدا نخستین نام 

او یَزَت یا ایزد به معنی سزاوار ستایش آمده است 

انسان ها با فراگیری و توجه به فروزه های سزاوار

 ستایش و میل به تحقق آنها در وجود خود، راهی

 به سوی رسایی و جاودانگی پیدا خواهند کرد

ایزدان، نیروهایی مینویی هستند که برخی از آنها

موکل بر امور مادی همچون آتش، آب، زمین، آسمان

 باد، خورشید و... بوده و نگهبانی از آنها را خویشکاری(وظیفه) دارند و یادآور بزرگی و مهرورزیدن به این پدیده های

 نیک اهورایی هستند.

 گروهی دیگر از ایزدان موکل بر امور مینویی همچون راستی، بخشش، نیایش، شادی، دانش و.. بوده و به ما یاری می رسانند تا این نیروهای مینویی را هر چه بیشتر در خود و جهان پیرامون خوش تقویت کنیم. 

زرتشتیان با ستودن و احترام گزاردن بهره بردن نیکو از این جلوه های نیک اهورامزدا، در واقع ستایش و نیایش خود اهورامزدا را به جای می آورند.

 پس از جدا کردن نام اورمزد، 3 دی

(دی به آذر، دی به مهر و دی بدین) و اَمِشاسپِندان 

از نام های 30 روز ماه به ترتیب می توان نام ایزدان 

برجسته و ارجمند زرتشتی را یافت.

 در اوستا بِرَساد، نام هر اَمِشاسپند با ایزدان همکار

 وی آمده است و هر فرد بهدین میتواند با یادآوری این نام ها، پی به ارزش و خویشکاری این پدیده های نیک برده، زندگی روزانه خود را با ویژگی های نیک این فروزه های اهورایی، هماهنگ سازد و بدین گونه راه خوشبختی را بیابد.