《تعداد خوانش نمازهای "اشم وهو" و "یتااهو" بر طبق سنت》:
*این توضیحات پیشتر به ریخت پراکنده بیان شده، در این پست احکام مربوطه بطور کامل و بروزشده آورده شده است:
در هادُخت نسک اوستا میخوانیم:
آن اشم وهو که ثواب خواندنش ده چندان است آن است که در سر خوان(سفره) خوانند؛آنکه ارزشش صد چندان است آن است که پس از خوراک(خوردن) خوانند؛آنچه ارزشش هزار چندان است آن است که در خواب هنگامی که از پهلویی به پهلوی دیگر چرخیدن خوانند؛آنچه ارزشش ده هزار چندان است آن است که پس از خواب برخواستن خوانند و آن یک اشم وهو که ثوابش به سراسر این جهان می ارزد آن است که هنگام جان کندن(مردن) بخوانند،در این هنگام اگر بیمار خود نتواند خواندن،دوستان و خویشان بدو فرو خوانند، چه اگر دوزخی بود همستگان(برزخی)شود،اگر همستگان بود بهشتی شود و اگر بهشتی بود گروثمانی(شایسته عرش اعظم)شود .
در اوستا عدد تکرار کردن اشم وهو و یتااهو مختلف است به گونه ای که در وندیداد پاک تعداد خوانش اشم وهو و یتااهو را به ترتیب ۳ و ۴ ذکر کرده است.
در دیگر متون دینی نیز برای کارهای مختلف اینگونه آمده:
هنگام سفر رفتن غالبا ۲۱ بار یتااهو؛
بعد از عطسه زدن ۱ بار یتااهو و ۱ بار اشم وهو؛
قبل از دعا کردن برای کسی ۲یتااهو خواندن،
در آغاز پیکار ۶یتااهو،
قبل از کار کِشت و زرع و کاشت نهال ۹ یتااهو،
قبل از هم بستری و نزدیکی با همسر ۹ یتااهو،
هنگام رفتن به کوه ۱۲ یتااهو،
برای کارخیر رفتن ۱۰ یتااهو
قبل از وارد شدن به شهر یا ده جدید ۱۳ یتااهو؛
هنگام خروج و ورود به خانه ۱ یتااهو
در وقت ناخن چیدن ۱ سروش باج و ۳ یتااهو خواندن.
در هنگام روی شستن ۱ اشم وهو؛ در میان پارسیان معمول است وقتی خبر مرگ کسی را میشنوند ۱ اشم وهو میخوانند.
اگر فرد زرتشتی نماز های دیگر را نتواند بخواند باید از برای جبران به این دو نماز کوتاه متوسل شود بطوریکه:
بجای خورشید نیایش و مهر نیایش هرکدام ۱۰۳ بار یتااهو،
بجای سروش یشت ۱۰۳ یتااهو، هرمزد یشت ۱۰۳ یتااهو و ۱۰ اشم وهو، بجای اردویسور نیایش ۱۰۰ یتااهو، ماه نیایش ۶۵ یتااهو،
هر یک از پنج گاه ۶۵ یتااهو،اردیبهشت یشت ۶۵ یتااهو،
سروش یشت هادخت ۷۵ یتااهو، پتت ۱۲۱ یتااهو و ۱۲ اشم وهو، هر یک از آفرینگان ها ۱۲۱ یتااهو و ۱۲ اشم وهو باید بخوانند.
در ده روز پایان سال در پنج روز نخست(از روز اشتاد تا انیران از ماه اسفند)هر روز ۱۲۰۰ اشم وهو و درپنج روز گاتابیو هر روز ۱۲۰۰ یتااهو باید خواندن.
امید است تا همکیشان گرانقدر این موارد را از ساده ترین آغاز و تمرین کرده و در اعمال روزانه خود نهادینه کنند؛این پست را ذخیره و مدام مرور کنید
.
《پادیاو(پادیاب)》
پادیاو(وضو) گرفتن در دین بهی چگونه است؟
پادیاب به چَمِ(معنای) "پاکیزگی تن و روان" است.
در دین بهی هرگاه تن،پوشش و یا زیستگاه آلوده شود
با کمک پاک کننده هایی که در پرتور دانش هر روزگار
بدان دست یافته باشیم به پادیاو کردن هریک می پردازیم.
آب، بیشترین استفاده در پادیاب را دارد همچنین در گذشته
از خاک و شوینده های دیگر هم بهره می گرفتند.
اما پادیاب کردن هم برای تن است و هم روان.
برای پاک نگهداشتن روان و والا نمودن آن نیایش های
مانثره(برانگیزنده روان و اندیشه) اوستا را میخوانیم و ایزدان
و امشاسپندان را به یاری می خوانیم.
برای نمونه در اوستای"سروش واژ" میگوییم:
" زَدِنِ. نَسُش. زِدارِ. دیو دروُج. پاکی تَن اَشوئیِ روانِ خویش."
شیوه پادیابِ تن همراه با نگرش و دستور دینی نیست
که نخست از کجای تن و بدن آغاز گردد و هرکجا چندبار
و چگونه شست و شو داده شود.
همچنین نوع شوینده ایی که استفاده می شود نیز بر پایه
آن چیز است که دانش روز بگوید.
از گذشته و تا حال نیز گیاهان و خوراک های ترادادی(سنتی) را
داریم که پاک کننده اندام های داخلی تن هستند به مانند
"سیر و سداب" و "پراهوم".
.
《فِرَوَهَر》
نشان زرتشتیان و ایران بزرگ
۱) نِگاره فِرَوَهَر از سر تا سینه، نقش پیرمردیست که تجربه، جهاندیدگی و داناییِ پیرانِ دانا و باخِرَد را می‌نمایاند.
۲) دستِ اَفراشته به سمت بالا، نشانه ستایش به درگاهِ آفریدگار و والامَنشی و بالا اندیشی است. و همچنین دست آن رو به جلو است که نشان دهنده لزوم حرکت انسان رو به جلو و پیشرفت است.
۳) حلقه دایره‌ای که در دستِ پیر مرد قرار دارد، نشانه پیمان با پروردگار و همبستگی هاست.
۴) بال‌های گشوده، نشانه اَندیشه، گفتار و کِردارِ نیک است که با پیروی از آن، بشر به کمال می‌رسد و اوج میگیرد و نیز نشانه برابری هاست. خط‌های روی بالِ فِرَوَهَرهم نشانه از سی و سه اَمشاسپندان (نام فرشتگان) می‌باشد.
۵) حلقه میانِ نگاره، نشانه بی پایانی روزگار، و برگشتِ رفتار و کردار آدمی به خود اوست. که امروزه از آن با نام "کارما" یاد میشود.
۶) دو رشته آویز، یکی در سمتِ راست، نماد سِپَنتا مِینوبه چَم (به معنا)، مقدس، راهنمایی به نیکویی‌ها، اندیشه نیک و سازندگی است و دیگری درسمتِ چپ نماد اَنگِرَه مِینو به چَم (به معنا)، اهریمن، راهنمای بدی و مظهرِ شَرّ و فساد و پَلیدیست.
این دو رشته آویز به چم (به معنی) دو نیروی متضاد نیکی و بدیست، که در نهادِ آدمی وجود دارند و نشانه‌ای برای مبارزه همیشگی و درونی برای سازندگی‌هاست.
۷) دامن در سه ردیف در پایینِ نگاره، نشانه بداندیشی، بد گفتاری و بد کرداری است که در پایین قرار دارند، به‌این چم (معنی)، که بدی‌ها باید به زیرِ پا افکنده شوند.
۸) فَرتورِ(عکس) فِرَوَهَر، رویش به سوی خاور (شرق) است که به چمِ (معنا) روشنایی، راستی، پاکی و شادی است.
واژه فِرَوَهَر از دو واژه فِرَه به چمِ
«پیش رو»، ووَهَر به چمِ «بَرَنده و کِشَنده»تشکیل شده‌است و به چمِ (به معنایِ) «پیش بَرندهٔ جوهَرِ تن و روان» است که بشر را بسوی پیشرفت و رسایی و جاودانی رهبری میکند.
فِرَوَهَر یکی از بخش‌های پنج گانه وجودِ بشر (تن و روان، جان، وجدان و فروهر) است و فِرَوَهَر در حقیقت ذرّه‌ای از پرتوِ اَهورایی (خداوند) است که در وجودِ بشر نهاده شده‌است.
.
《چرا زرتشتیان پیش از خوراک خوردن ،نیایش‌هایی( باج) را تلاوت میکنند؟》
واژه "باج" معانی متفاوتی در سنت‌های زرتشتی دارد اما در عنوان بالا منظور از آن نیایش‌های کوتاهی است که پیش و پس از خوراک خوردن خوانده میشود. به بخشی که پیش از خوراک خوردن خوانده میشود، باج گرفتن و به بخشی که پس از اتمام خوراک خوردن خوانده میشود،ترک گفتن باج گویند.
پس از گرفتن باج، فرد باید از سخن گفتن خودداری کند، در نتیجه خوراک باید در سکوت خورده شود. تنها میتوان پس از ترک باج، سخن گفت و آن زمان پس از خواندن نیایش مخصوص پس از پایان خوراک خوردن است.
بجز باج خوراک خوردن، باج‌های کوتاه دیگری نظیر باج برای حمام، باج برای دستشویی و ... داریم. دلیل گرفتن این باج‌ها این است که انسان را از حملات انرژی‌های منفی محافظت میکند چرا که انسان به هنگام انجام این کارها بیشتر از هر زمانی تحت حمله انرژی های منفی قرار میگیرد.
.
《تعداد خوانش نمازهای "اشم وهو" و "یتااهو" بر طبق سنت》:
*این توضیحات پیشتر به ریخت پراکنده بیان شده، در این پست احکام مربوطه بطور کامل و بروزشده آورده شده است:
در هادُخت نسک اوستا میخوانیم:
آن اشم وهو که ثواب خواندنش ده چندان است آن است که در سر خوان(سفره) خوانند؛آنکه ارزشش صد چندان است آن است که پس از خوراک(خوردن) خوانند؛آنچه ارزشش هزار چندان است آن است که در خواب هنگامی که از پهلویی به پهلوی دیگر چرخیدن خوانند؛آنچه ارزشش ده هزار چندان است آن است که پس از خواب برخواستن خوانند و آن یک اشم وهو که ثوابش به سراسر این جهان می ارزد آن است که هنگام جان کندن(مردن) بخوانند،در این هنگام اگر بیمار خود نتواند خواندن،دوستان و خویشان بدو فرو خوانند، چه اگر دوزخی بود همستگان(برزخی)شود،اگر همستگان بود بهشتی شود و اگر بهشتی بود گروثمانی(شایسته عرش اعظم)شود .
در اوستا عدد تکرار کردن اشم وهو و یتااهو مختلف است به گونه ای که در وندیداد پاک تعداد خوانش اشم وهو و یتااهو را به ترتیب ۳ و ۴ ذکر کرده است.
در دیگر متون دینی نیز برای کارهای مختلف اینگونه آمده:
هنگام سفر رفتن غالبا ۲۱ بار یتااهو؛
بعد از عطسه زدن ۱ بار یتااهو و ۱ بار اشم وهو؛
قبل از دعا کردن برای کسی ۲یتااهو خواندن،
در آغاز پیکار ۶یتااهو،
قبل از کار کِشت و زرع و کاشت نهال ۹ یتااهو،
قبل از هم بستری و نزدیکی با همسر ۹ یتااهو،
هنگام رفتن به کوه ۱۲ یتااهو،
برای کارخیر رفتن ۱۰ یتااهو
قبل از وارد شدن به شهر یا ده جدید ۱۳ یتااهو؛
هنگام خروج و ورود به خانه ۱ یتااهو
در وقت ناخن چیدن ۱ سروش باج و ۳ یتااهو خواندن.
در هنگام روی شستن ۱ اشم وهو؛ در میان پارسیان معمول است وقتی خبر مرگ کسی را میشنوند ۱ اشم وهو میخوانند.
اگر فرد زرتشتی نماز های دیگر را نتواند بخواند باید از برای جبران به این دو نماز کوتاه متوسل شود بطوریکه:
بجای خورشید نیایش و مهر نیایش هرکدام ۱۰۳ بار یتااهو،
بجای سروش یشت ۱۰۳ یتااهو، هرمزد یشت ۱۰۳ یتااهو و ۱۰ اشم وهو، بجای اردویسور نیایش ۱۰۰ یتااهو، ماه نیایش ۶۵ یتااهو،
هر یک از پنج گاه ۶۵ یتااهو،اردیبهشت یشت ۶۵ یتااهو،
سروش یشت هادخت ۷۵ یتااهو، پتت ۱۲۱ یتااهو و ۱۲ اشم وهو، هر یک از آفرینگان ها ۱۲۱ یتااهو و ۱۲ اشم وهو باید بخوانند.
در ده روز پایان سال در پنج روز نخست(از روز اشتاد تا انیران از ماه اسفند)هر روز ۱۲۰۰ اشم وهو و درپنج روز گاتابیو هر روز ۱۲۰۰ یتااهو باید خواندن.