《آیین نوزوتی(ناوَری) چیست؟》

پیوستن به جایگاهِ ارجمندِ موبدی و پذیرفتن و پذیرفته شدن در کسوتِ مقدسِ موبدی است.نوزود یا نوزوت از دو واژه نو و زوت تشکیل یافته است، واژه نو که احتیاجی به توضیح ندارد(تازه) و زوت به موبدی گفته می شود که در مراسم یزشن خوانی همه 72 هات یسنا را می خواند بنابراین ما می توانیم کلمه نوزوت را به نوموبد ترجمه کنیم و منظور کسی است که تازه به مقام موبدی رسیده است.کار آموز موبدی در مدتی که تحت تعلیم و کار آموزی است برای تزکیه نفس و تهذیب روح خود باید چندین بار برشنوم انجام دهد. مدت هر دفعه برشنوم شدن نه شبانه روز است و کار آموز در طول این مدت تماس خود را با دیگران قطع می کند، به پرستش اهورامزدا و تمرکز قوای درونی خود می پردازد، اصول پاکی و پرهیزکاری را به حداکثر رعایت می کند. خوراک او خیلی ساده است و با کمال پاکی تهیه می شود، پیش از خوردن، اوستا می خواند و در این مدت نه شبانه روز به تهذیب نفس می پردازد.باری پس از دوره آموزش و پرورش جلسه ای به ریاست موبدان موبد و شرکت دیگر پیشوایان دین جهت آزمایش کارآموز تشکیل می شود موبدان نه تنها از معلومات مذهبی کارآموز امتحان میگیرند بلکه نسبت به سلامت جسم و صفای روح و حسن اخلاق و رفتار او نیز آزمایشات کافی به عمل می آورند و در صورتی که کارآموز در همه امتحانات موفق شود اجازه نوزود شدن به او داده می شود.

یک روز پیش از نوزودی چند تن از موبدان در خانه کارآموز حاضر می شوند و به کمک هم یک عدد ورس Vars و تاج درست می کنند تاج نوزودی عبارت از دستاری است که به اندازه سر نوموبد می پیچند و روی آن را با زنجیرهای طلا و نقره که سکه هایی به آنها آویزان است و مدالها و دیگر زیورآلات می آرایند به طوری که به شکل یک تاج واقعی می شود به قسمت جلو تاج پَنامی آویزان است که وقتی نوزود تاج را برسر می گذارد این پنام جلوی دهان و صورت او را می پوشاند روی پنام هم مزین به زنجیر طلا و سکه هایی است ولی ورس را از 6 شاخه انار یا بید درست می کنند دور این شاخه ها تورهایی به رنگهای مختلف پیچیده می شود به طوری که هر شاخه به رنگی جداگانه درمی آید یکی از این شاخه ها را تا نموده و در سینی گردی قرار می دهند به طوری که دوانتهای آن در یک نقطه به هم و صل شود و بعد شاخه های دیگر را طوری قرار می دهند که یک طرف آنها توی سینی زیر شاخه اول واقع شود و انتهای دیگر این 5 شاخه در بالای سینی از حلقه ای گذشته به هم وصل شوند در این حال ورس به شکل یک هرم درمی آید که قاعده آن گرد است.

(جایگاه سروش ایزد در دین بهی)

سروش ایزد یکی از مهمترین ایزدان می باشد که از عنوان "سالار دامانِ هرمزد" به معنی "فرمانده ی آفریده های اهورامزدا" برخوردار می باشد. ایشان همکار اردیبهشت امشاسپند می باشد.
واژه سرَئوشَه به معنی "فرمانبری" است، سروش ایزد موکل فرمانبری از قوانین ایزدی و قوانین طبیعت هستند. عدد پنج در نمازها با سروش ایزد در پیوند است بدین دلیل اساسی که فرمانبری از قوانین ایزدی از طریق حواس پنجگانه و ادراک آنها شدنی می باشد.

سروش ایزد موکل هدایت و راهنمایی، الهام، شهود و وحی هم می باشد. او وحی اورمزدی را به زرتشت پیامبر رساند و هدایت و راهنمایی ایزدی را به بسیاری دیگر از شاهان همچون کیومرث، جمشید و فریدون که پیش از پیغمبر بودند اعطا نمود.

یکی از کارکردها و نقش های مهم سروش ایزد محافظت و نگهبانی از روان زندگان و درگذشتگان می باشد. بلافاصله پس از مرگ، همین که روان تن را ترک می کند، حالتی همچون نوزاد را داراست و سروش ایزد تا سه شبانه روز نگهبان و محافظ چنین روان هایی می باشد تا اینکه داوری فردی روان در سپیده دم چهارمین روز پس از مرگ برگزار شود. سروش ایزد همچنین در هنگام داوری روان نیز حاضر می باشد.سروش ایزد پیوندی تنگاتنگ با واژه های مقدس نمازها (مانثره وَنی) دارد، او "تنو-مانثره" ( یعنی همه تنش تشکیل شده از واژه های نماز و مانتره) نامیده می شود. ایشان مسئولیت رساندن نمازهای ما به جهان ایزدی را بر دوش دارد به همین دلیل است که ما نمازهای خود را با اوستای "سروش باژ" می آغازیم.

خروس نماد سروش ایزد (در جهان مادی) می باشد و مردمان را صبح زود از خواب بیدار کرده تا آنها را متوجه وظایفشان بخصوص نماز خواندن خالصانه بکند. "اَئِشمَه"، دیوِ خشم و نفرت، هماورد و دشمن سروش ایزد می باشد.

سروش ایزد در شب از نیروی بیشتری برخوردار است و مردمان را از همه شرها در طول شب محافظت می کند از همین روست که در سنت ما مرسوم است که قبل از رفتن به رختخواب بگوییم "سروش ایزد پناه باد" که به مانند شب بخیر زرتشتی می باشد.

سروش تنها ایزدی است که به افتخارش دو یشت در خرده اوستا موجود می باشد. سروش یشتِ سرشب که در ائیویسروثرم گاه( در ساعات ابتدایی) خوانده می شود و سروش یشتِ هادخت که می توان در چهار گاه دیگر خواند. در حقیقت، سروش یشت شب جزء نمازهای بایسته و واجب برای ائیویسروثرم گاه می باشد.

《پدام چیست و چه زمانی از آن استفاده می شود؟》

:

پارچه سفید رنگی که موبدان در هنگام انجام آیین های ویژه ایی با آن جلوی صورت خود را میبندند، "پدام" یا "پِنام" و به اوستایی "بی تی دان" نام دارد؛ پارچه‌ی از جنس کتان و دارای دو بند کوچک که آن را بر بخش زیرین چهره گره می زنند. برای نمونه موبدان به هنگام خوراک دادن به آتش( عمل قرار دادن هیزم بر آتش در هر بامداد و شامگاه) که هم زمان اوستای "آتش نیایش" را میخوانند و در بخش هایی ویژه زنگ آتشگاه را نیز به صدا در می آورند از پنام بهره می برند، و آشکار است آتشی که پس از گذشت سده‌ها همچنان به عنوان پرچم دینی مزدیسنان به یادگار مانده و در آتشکده ها زنده وفروزان است، از جایگاهی سپند(مقدس) برخوردار می باشد و این اندیشه یک باور نیاکانی است که چهار آخشیج ، بخصوص آتشی که طی سالیان دراز تقدیس شده و از انرژی مینوی بسیار بالایی برخوردار است، نباید آلوده گردند.
حتا خوراک آتش(هیزم) طی مراسمی پاک شده و غالبا از گیاهی به نام هذان ای پتا است و باید ویژگی های خاصی را داشته باشد تا بتوان به خوبی از آتش پاسداری کرد.
برای آتش پاک این احتمال وجود دارد که در زمان خواندن اوستا توسط موبدان بزاق دهان به طور ناخودآگاه بر آتش یا آتشدان پرت شود و یا بازدم موبد به آتش برخورد کند(هوای بازدمی حجم زیادی از کربن دی اکسید دارد و برخلاف اکسیژن برای آتش کشنده است) برای همین استفاده از پدام در هنگام حضور در پیشگاه آتش الزامی است تا از پاکی و تقدس آتش و آتشگاه پاسداری کرده باشند.

باید بدانیم، در جهان بینی مزدیسنی، به تمامی آفرینش ها به خصوص آتش احترام ویژه‌ای می گذاریم ؛بنابراین در زمان نیایش به ویژه در مقابل آتش مراقبیم تا بزاق و یا بوی بد از دهان خارج نشود.همه بهدینان باید این نکته را بدانند که طبق متون دینی، بایسته است که اگر در هنگام نیایش، در سه قدمی آتش هستیم ، با یک پارچه جلوی دهان خود را بپوشانیم.برای همین بهدینان مومن و افراد سنتگرا در گاه نیایش، دستمالی را به نشانه‌ی احترام در دست چپ و جلوی دهان خود نگه میدارند.

ناگفته نماند که موبدان به هنگام آیین های دینی دیگری مانند "یَزشن خوانی" در "واج‌یشت گاهنبار" که در سپیده دم نخستین روز هر گاهنبار برگزار می شود و یا در آیین"جَشَن خوانی" و هر آیین دیگری که آفرینگون آتش در آن وجود دارد از پدام بهره میگیرند.