«پادیا و پادیاب»

.

《پادیاو(پادیاب)》

پادیاو(وضو) گرفتن در دین بهی چگونه است؟

پادیاب به چَمِ(معنای) "پاکیزگی تن و روان" است.

 در دین بهی هرگاه تن،پوشش و یا زیستگاه آلوده شود

با کمک پاک کننده هایی که در پرتور دانش هر روزگار

بدان دست یافته باشیم به پادیاو کردن هریک می پردازیم.

آب، بیشترین استفاده در پادیاب را دارد همچنین در گذشته

از خاک و شوینده های دیگر هم بهره می گرفتند.

اما پادیاب کردن هم برای تن است و هم روان.

برای پاک نگهداشتن روان و والا نمودن آن نیایش های

 مانثره(برانگیزنده روان و اندیشه) اوستا را میخوانیم و ایزدان

 و امشاسپندان را به یاری می خوانیم.

برای نمونه در اوستای"سروش واژ" میگوییم:

" زَدِنِ. نَسُش. زِدارِ. دیو دروُج. پاکی تَن اَشوئیِ روانِ خویش."

شیوه پادیابِ تن همراه با نگرش و دستور دینی نیست 

که نخست از کجای تن و بدن آغاز گردد و هرکجا چندبار

 و چگونه شست و شو داده شود.

همچنین نوع شوینده ایی که استفاده می شود نیز بر پایه 

آن چیز است که دانش روز بگوید.

از گذشته و تا حال نیز گیاهان و خوراک های ترادادی(سنتی) را

 داریم که پاک کننده اندام های داخلی تن هستند به مانند

"سیر و سداب" و "پراهوم".