.
《مفهوم نور و آتش در دین زرتشتی》
#موبد_اردشیرخورشیدیان :
هزاران سال پیش اشوزرتشت، اشا و هنجار هستی را شناخت و اساس خود را بر یکتا پرستی استوار کرد.
نماز را نیاز بشر و تنها سزاوار اهورا مزدا
(دانای بزرگ هستی بخش) دانست.
اشوزرتشت خداوند را «شیدان شید» دانسته
و در همه ذرات طبیعت در تجلی می‌بیند
و بر اساس این باور، پرستش‌سوی(قبله‌ی) زرتشتیان را نور قرار داده است.
زرتشتیان در شبانه‌روز پنج بار با تنی پاک
و روانی آماده رو به سوی نور،
بامداد رو به خاور(شرق)،
پسین رو به باختر(غرب)
و شب‌ها در مقابل ماه یا آتشی سوزان
یا شمعی یا چراغی روشن ایستاده
و نمازهای بایسته را به اهورامزدا
پیشکش می‌نماید.
آتش در دین زرتشت نماد راستی است
چراکه آتش تنها ماده‌ای است که پلیدی را به خود نمی گیرد و همیشه و در همه حال به سوی بالا می‌رود و ماهیت اصلی خود را حفظ می‌کند و خود می‌سوزد و جهانی را گرما و نور می‌بخشد
اَشَوَن‌ها یا راستی‌جویان نیز همانند آتشِ آتشکده در همه حال یکسان و یک‌رنگ بوده،
خود را به پلیدی‌ها نمی‌آلایند و نور و شادی
و گرما و انرژی به جامعه می‌بخشند.
آریایی‌ها همزمان با اشوزرتشت، در مناطق شمالی ایران که بسیار سرد و زمستان طولانی داشت، زندگی می‌کردند و آیین بیشتر مردم طبیعت‌پرستی بود و چون همه به آتش برای روشنایی و گرم کردن خانه و کاشانه و پختن غذا و غیره نیازمند بودند و کبریت نیز وجود نداشت و فراهم کردن آتش بسیار سخت و وقت‌گیر بود، آتش در محلی به نام آتشکده همیشه روشن نگاه می‌داشتند.
اشوزرتشت پیامبر، وجود این مکان را بسیار لازم و حیاتی تشخیص داد و با اضافه کردن آتش آتشکده با آتش 16 طبقه اجتماع
(آهنگر و مسگر و نانوا و خانه‌دار و .... ) مفهومی معنوی به آن بخشید و به صورت پرچمی سپنتایی(مقدس) درآورد.
زرتشتیان آتش موجود در آتشکده را نماد موجودیت خود یا به عبارتی پرچم و درفش دین زرتشت با چندین هزار سال هویت ملی و دینی و فرهنگی خود می‌دانند و به‌وسیله موبد آتشبند (آترَوَن) ، همیشه روشن نگاه می‌دارند.
آتشکده‌‌ها در طول تاریخ علاوه بر نیایشگاه زرتشتیان مجتمع دینی، فرهنگی و اجتماعی
نیز بوده است.
پرستش‌سو یا قبله جهتی است که پیروان هر آیینی در سراسر جهان همواره رو به سوی آن به نیایش خدا می‌پردازند