«دروج»

.

《جایگاه دروغ(دروج)》

.

در گاتها و اوستا دروغ گناهی بزرگ 

در مزدیسنا شناخته شده.

همانطور که راستی نیرویی ابدی دارد 

و زوال ناپذیر است، دروغ علی رغم تمام قدرت 

و مهابتش نیرویی ضعیف و فناپذیر است.

راه دروغ دراز ترین راه هاست، زیرا کسی که 

دروغ می گوید مجبور می شود برای اثبات این

 نکته که دروغ نگفته است، دروغ های دیگر

 هم بگوید.ولی از آنجا که پیروزی نهایی همیشه 

با راستی است، دروغگو در دام افتاده و مجبور

 می شود حرف راست بزند.

به همین دلیل عاقلانه ترین راه این است که انسان 

از همان ابتدا کوتاه ترین راه را انتخاب کند و راست بگوید.

در نظر زرتشت دروغ گفتن نشانه ی ترس است.

آیین زرتشتی هم ترس را به شدت محکوم کرده

 و شجاعانه پیروان خود را به راستگویی دعوت می کند.

به همین خاطر زرتشت به دروغگویان گفت：

(شما ای بدکاران از نژاد زشت هستید.شما 

از نژاد کبر و فساد می باشید.

کسانی که شما را عزیز داشته و می ستایند،

 نیز با شما یکسانند.

مدتی است که اعمال زشت شما در هفت کشور 

زمین معلوم و آشکار شده است.)

یک زرتشتی حقیقی، دشمن آشتی ناپذیر دروغ است

 زیرا دروغ چهره زشت اهریمن بد کنش است.

دروغ آرامش عظیم راستی را بر هم می زند 

و بی نظمی اهریمنی برقرار می سازد.

دروغ سرچشمه تباهی و تبهکاری و منبع جنایت

 و سیه کاری است به همین جهت کسانیکه پیروان

 دروغ هستند به آرزو های خود نمی رسند 

و به نیستی محکوم اند ولی کسیکه از قانون

 ورجاوند راستی پیروی می کند بازار دروغ پرستی

 را از رونق می اندازد و ضربتی مهلک بر اهریمن

 بد کنش وارد می کند.