«سپنتامینو و انگره مینو»

.

《سِپنتامینو و اَنگِره مینو》

اشوزرتشت آموزش می دهد که در 

سرشت آدمی دو گوهر یا ذات مینوی

 و نادیدنی نهفته است. یڪی سپنتامئینیو

 که پرتوی از ذات اهورامزدا است و آن

 سرچشمه همه نیڪی ها، پاکی ها و شادی هاست

 و دیگری انگرمئینیو (در زبان فارسے اهریمن) ڪه

 نماد شر، پلیدی و ویرانگری است. 

آن دو گوهر که یڪی خوب و دیگری بد

 است با یکدیگر دشمن رقیبند و به سان 

مرگ و زندگی، سیاه و سپید در دو قطب

 مخالف قرار دارند و هیچگونه سازشی در میانشان 

ممکن نیست. آنها در نهاد آدمی

 بدون حرکت و فعالیت، همانند رویا در 

حال آرامش و خفتگی آفریده شده اند و

 هیچ حرکت و انرژی از آنها برنمی آید

 (نگاه کنید به هات ۳۰،گاتها). 

انسان که در اندیشه و گفتار و کردار خود

 دارای آزادی و اختیار است اگر سپنتامئینیو 

و نفس پاک را برگزیند و از آن یاری و 

پشتیبانی بخواهد به سوی راستی و 

حقیقت (اشا) رفته است. اگر انگرمئینیو (اهریمن) 

یعنی ذات شر و پلیدی را برگزیند 

و از آن یاری بجوید به سوی فساد و

 نادرستی گرایش جسته و کارش جز 

ویرانگری و تبهڪاری نیست. در اینصورت انسانی

 گناهکار و کژاندیش خواهد شد. 

نخستین سفارش زرتشت که بارها تکرار 

می شود آنست که اهورامزدا روان آفرینش و 

جهانیان را مورد حمایت و کمک سپنتامئینیو 

قرار دهد تا بسوی اشا و راستی 

گرایش یابد، سپس خشنود و خوشبخت شود.